بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

ما آدمها عادت کرده ایم که مشکلات خودمان را بزرگترین مشکلات بشر بدانیم. آنقدر با خودمان تکرار می کنیم که به این باور می رسیم که چیزی فراتر از آنچه ما آموخته ایم وجود ندارد. آنقدر برای خودمان تکرار می کنیم که باورمان می شود آنچه برای ما اتفاق افتاده است آنقدر منحصربفرد است که نمونه آن را بشر به خود ندیده است. آنقدر می گوییم که باورمان می شود.اصلا وقتی به تاریخ نگاه کنیم می بینیم تمام باورها همین طوری شکل گرفته اند. یکی آنقدر تکرار کرده است که همه باورمان شده است. به همین سادگی. به همین سادگی هم می توانند باورهایمان رنگ دیگری به خود بگیرند. باز هم یکی آنقدر تکرار می کند که جنس باورمان عوض می شود. زندگی پر است از این بازی باورهای امروز و دیروز ما. به سیاست نگاه کنیم همین داستان است٬ به مذهب نگاه کنیم شبیه تر است.نکته دردناک داستان این است که بعد از مدتی این باورهای جدید حکم قطعی به خود می گیرند تا باورهای جدید از راه برسند. بشر استعداد عجیبی در انکار دارد. امروز دیگری و فردا٬ دیروز خودش. این تمایل به قطعی بودن و این تمایل به بهترین بودن با عث پیشرفت بشر شده است و همان هم تمام جنگهای عالم را رقم زده است. عجیب شمشیر دولبی است. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

مسافرانی که خداحافظی کردند، همراهانی که بدرقه کردند، عزیزانی که بدست خدایی ناپبدا سپرده شدند، کسانی که ساعت شمارشان را برای دیدار عزیزانی که سوار بر پرواز بودند شروع کرده بودند، بچه هایی که هنوز حتی به آرزو کردن نرسیده بودند، بچه هایی که دنیایشان از اسباب بازیهایشان فراتر نرفته بود، جوانانی که رؤیاها ساخته بودند، مردان و زنانی که نفسی راحت کشیده بودند که تا چند ساعت دیگر به مقصد می رسند، همه و همه دنیایی بود که به چند ثانیه واورنه شد.آنهایی که رفتند هرگز ندانستند به کدامین گناه و آنهایی که مانده اند با درد از دست دادنی دست در گریبان هستند که نه تنها چرای رفتن آنها را می آزارد، که تمام آرزوهای بر زبان رانده شده آنان نیز بر آن آوار می شود. همیشه انسانهای بیگناه قربانی طمع بزرگان هستند. همیشه این انسانهای بی گناه هستند که بین دعوای دیگرانی گرفتار می آیند که نمی خواهندشان. پروازی که مقصد نرسید دلهایی که در غم و اندوهی غریب گرفتار آمدند. اما این داستان سوی دیگری هم دارد. آنانی که به راحتی بر صندلی قدرت خود لم داده اند و دستور این اتفاق را صادر کرده بودند. آنانی که در اوج بی لیاقتی خود را صاحب مال و جان مردمی می دانند که دیگر حتی نمی دانند چرا؟ داستان را می خواستند مدیریت کنند. با دروغ شروع کردند. به دروغ دامن زدند. هر روز داستانی جدید به آن افزودند. فی الواقع امیدوار بودند هیچ وقت کسی راستی آزمایی نخواهد کرد. حقیقت روشن شد. زمان زیادی برد تا عذرخواهی کنند، عاملان اتفاق اما هیچ دردی حس نمی کنند. خسته کننده است حجم اینهمه اتفاقی که بر جان می رسد. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

شب یلدا همین نزدیکی هاست. طولانی ترین شب سال آرام آرام از راه می رسد و پاییز رنگ رنگ را پشت سر می گذارد و خبر از رسیدن سردی و سیاهی می دهد. منکر زیبایی های زمستان نیستم. بخصوص زیبایی های زمستان سفید. اما منکر این هم نیستم که کل داستان عوض می شود. خوبی این است که می دانی این نیز بگذرد و بهاری زیبا تو را منتظر است. شب یلدای ایران هم می گذرد. تاریخ نشان داده است که سیاهی می آید اما می رود. اما درد در این است که آثاری که این سیاهی بجای می گذارد قرنها صبر و تلاش طلب می کند تا بهبود یابد. زخمها آنقدر زیاد هستند که همه چیز انگاری به نگریستن از پس شیشه ای ترک خورده به حادثه ای در حال وقوع می ماند. هیچ چیز دیگر آنقدرها برایت شفاف نیست. دیگر هیچ چیز تعاریف سابق خودش را با خود ندارد. خیلی ها امیدوار بودند با داستانهای مرتبط با حرکت اجتماعی زن زندگی آزادی٬ چیزی تغییر کند. تغییر کرد٬ اما من بیشتر آن را به شکاف خوردنی عمیق تر می بینم. جامعه ایرانی همیشه شکننده بوده است٬ تفاوتهای فرهنگی و قومی و دامن زدن دستهای پنهان به عمیق تر کردن این شکافها٬ همیشه جامعه ای شکننده ترسیم کرده بود. علی رغم اینکه دست یازیدن بزرگان ادبیات و فرهنگ ایرانی به پهنه وسیعتر ایرانی بودن همیشه این جامعه شکننده را کنار هم نگاه می داشته اما این روزها به نظر می رسد که حتی این ایرانی بودن هم خیلی یاری نمی کند.حاکمیت در تلاشی عجیب برای ایستادن در برابر اراده عمومی مردم برنامه ریزی می کند. انگاری می خواهد به مردم دهن کجی کند. هیچ تلاشی برای مبارزه با فساد مالی گسترده ای که تمامی منابع ایران را به باد فنا می دهد٬ دیده نمی شود اما دقیقا از دریچه ای مقابل آن٬ تلاشی گسترده برای معنادار کردن مذهب و پررنگ تر کردن آن در مقابل گذش بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

آدمها و زندگیشان را مجموعه ای از اگر و اماها می سازد که وقتی به یقین می رسند نوعی اعتماد به نفس برای انجام کارهای آینده فراهم می کنند. اگر و اماهای هر کسی با دیگران فرق دارد. جنس آنها متفاوت است و بخش بزرگی از آنها زاییده ارزشهایی است که شخص به آنها باور دارد. منظورم نظام ارزش گذاری مذهبی نیست٬ می تواند باشد اما محدود به آن نیست. بیشتر فکر می کنم این نظام ارزشی برگرفته از رفتارهای اجتماعی و سازمان اجتماعی است که شخص از آن می آید. نظامی که گاه گاهی خیلی با دیگر کشورها متفاوت است.اما به هر روی وجود دارد. نمی توان انکارش کرد و نمی توان نادیده انکاشتش. زندگی جنس عجیبی دارد. از زمانیکه مستندهای مرتبط با زمان را مطالعه یا تماشا می کنم بیشتر به این حس غریبانه رسیده ام. اینکه در دنیایی زندگی می کنم که نزدیک به دو میلیارد سال عمر دارد و از عمر کره زمین چندین میلیون سال باقی است٬ بیشتر به کوچک بود و خرد بودن آدمی فکر می کنم. بعد این سئوال به ذهنم می آید که این همه تکاپو و این همه به دنبال بدست آرودن که چه؟ حتی تاریخ بشر در مقابل عمر عالم هستی خنده دار به نظر می رسد. اگر بپذیریم که حدود ۴۰ هزار سال است٬ در مقابل آن ۲ میلیارد بیشتر به شوخی شبیه است. اما ... بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

امروز روز تولدم بود. تولد حس غریبی است. خیلی ها می گویند بعد از یک سنی دیگر تولد و تولدگرفتن معنای خودش را از دست می دهد. نمی دانم٬ شاید یک روزی برای من هم همین حس را داشته باشد اما امسال تولدم برایم حس خاصی داشت. حداقل می توانم بگویم با دیگر سالها تفاوت داشت. امسال تولد من مثل هر سال دیگری همزمان بود با روز جهانی زن و همزمان بود با نیمه شعبان. حس غریبی دارم نمی دانم٬ می گویند تولد ۴۰ سالگی حس جدیدی دارد٬ برای من اینطور نبود. اما امثال حس خودش را داشت.جالب است تا سالها تولد گرفتن در خانه ما رسم نبود یا حداقل جدی گرفته نمی شد. اولین تولدگرفتن من زمانی اتفاق افتاد که دانشجو بودم. کادو گرفتم. برایم حس جالبی بود. اما امسال که به تمام آن سالهای با جشن تولد و بدون جشن تولد نگاه می کنم می بینم امسال فرق می کرد. تنها چیزی که می دانم این است که حس متفاوتی داشتم. امیدوارم امسال سالی خوب برای همه باشد٬ چه تولدشان امروز بوده و چه نبوده است. امیدوارم سالی باشد که ایرانی متفاوت را ببینم. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

فردا قرار است سال نو شود. توی غربت که زندگی می کنی همینجوری هیچ چیزش شبیه به وقتی که توی ولایت خودت هستی نیست٬ چه برسد به امسال که حتی سالش هم شبیه هیچ سالی نبود. دهه شصت را خیلی یادم نیست. حداقل خیلی سنم قد نمی دهد که تحلیلی از اتفاقات پیرامون خودم داشته باشم. همین قدر یادم هست که مادرم کتابهای دکتر شریعتی را پنهان می کرد و پدرم تخته شطرنج و مهره های چوبی اش را در زمین کنار خانه مان سوزاند که مبادا کمیته آنها را پیدا کند. نوعی فوبیا بر همه چیز حکم فرما بود. انگاری همه پذیرفته بودند که انقلاب که شده معنی اش این است که هر چه پیش می آید را باید پذیرفت تا این گذر اتفاق افتد. انگاری همه باورشان شده بود که این دوران خاکستری دوران گذری است که می گذرد و دیر یا زود همه چیز خوب خواهد شد. اما امروز سالها از آن روزهایی که قرار بود آینده ای روشن را رقم زند گذشته است و هنوز این روزهای خوب نیامده است. هنوز سیاست مداران از بحرانهای جهانی و توطئه هایی که نمی خواهند کشور را رها کنند دم می زنند و هر کلامی را با خفه کردن صاحب صدا پاسخ می دهند.فردا قرار است سال نو شود. نمی دانم چه خانواده هایی این روزها سفره هفت سین چیده اند و چه خانواده هایی نخواهند چید. اما ما سفره را چیده ایم نه اینکه با چیدنش شادمانی را به ارمغان بیاوریم٬ نه. سفره را چیده ایم چون به نظر می رسد این تنها بخشی از سنتی است که هنوز نتوانسته اند از ایرانی بودنش بکاهند و مصادره به مطلوبش کنند. درست است که دین را به آن افزوده اند٬ اما نتوانسته اند آن را برای خود و با تعریف خود نگهدارند. سفره هفت سین را می چینیم. حافظ سر سفره خواهد بود. دلمان را به این خوش می کنیم که شاید روزی برسد که این سفره که نماد خوشی و شادمانی و تازگی است٬ خوشی بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...